WiFi 2, 3, 4 - czym są i jak działają

Rozpoczynając wędrówkę po rozwoju sieci i technologii WiFi należy się cofnąć conajmniej 5 lat wstecz, kiedy to w routerach i urządzeniach odbiorczych stosowane były głównie technologie WiFi 2 (2.4 GHz) i ich szczepy rozwojowe WiFi 3 i WiFi 4. Wtedy to wraz z rozwojem technologii producenci routerów prześcigali się w mocach nadawczych (decydujacych o zasięgach routerów), mimo iż norma wynosiła od lat dla regionów EU 20 dBi w paśmie 2.4 GHz nikt tego nie kontrolował, co powodowało że na rynek trafiały routery znacznie przekraczające dopuszczalne normy (duże zasięgi lecz małe szybkości i niska wydajność). Maksymalne teoretyczne szybkości połączeń kształtowały się następująco: dla standardu "b" (WiFi2) - 11 Mb/s, dla standardu "g" (WiFi3) - 54 Mb/s, dla standargu "n" (WiFi4) 300Mb/s - jak na przykladowym urządzeniu obok. Przy maksymalnej teoretycznej szybkości połączenia: 300Mb/s - maksymalne realne osiągi to ok 50-60 Mb/s - przy dobrych parametrach sygnałowych - gdy router i urządzenie odbiorcze znajdują się blisko siebie i na drodze połączenia nie ma żadnych przeszkód a obydwa urządzenia (router i odbiornik) obsugują standard WiFi4(n). Jak widać rozbieżność pomiędzy maksymalną szybkością połączenia podawaną na urządzeniach przez producentów a realnymi osiągami jest w paśmie 2.4 GHz bardzo duża i realnie wynosi ok 20% z wartości nawiązanego połączenia. Reszta to rozproszenia, odbicia i interferencje (wieksze przy większych mocach) na których traci się użyteczną część pasma transmisji. Dziś WiFi2 do 4 charakteryzuje się większymi zasięgami przy mniejszej szybkości i wydajności - mimo przestrzegania ograniczeń mocy. Tak więc to pasmo jest do dziś stosowane i raczej będzie stosowane jeszcze przez wiele lat - nie tylko w związku z kompatybilnością wsteczną urządzeń odbiorczych, których jest do dziś bardzo wiele w użytkowaniu. Dlatego też producenci dostarczają na rynek routery dwupasmowe z 2 układami WiFi 2-4 i WiFi 5-6, o których w dalszej części artykułu.